Petsimonials
Een tijdje geleden voelde onze oudste hond van 13.5 jaar zich langzaam steeds wat minder fit. Nooit ziek geweest maar nu ging heel langzaam de levenslust er uit. Hij begon ook steeds minder te eten.
Op een dag wilde hij ook niet meer drinken, keek hij me aan en zag ik in zijn ogen dat het genoeg geweest was. Maar wij wilden hem liever niet naar de dierenkliniek brengen om hem daar in te laten slapen, we wilden het heel graag gewoon thuis in de woonkamer, zonder stress van vervoer en een vreemde ruimte.
Gelukkig kon ik Annette bereiken die meteen een afspraak maakte om hem bij ons thuis, tussen de andere honden, een mooi einde te geven. Dit is zo fijn gegaan, Annette was heel lief en geruststellend en nam echt alle tijd om het zo goed mogelijk te laten verlopen.
Wat een mooie ervaring was dit, onze oude reu ging in alle rust en alle andere honden konden op hun eigen manier afscheid van hem nemen en daardoor was het voor ons allemaal een heel mooie laatste herinnering aan een geweldige hond.
Dankjewel Annette voor je liefdevolle begeleiding!
- Trea
Chila was een kruising Herder-Labrador en een superlieve, gehoorzame hond. Ze was dol op balletjes en altijd in voor een spelletje. Ze zou in december 15 jaar worden maar in mei werd ze slechter, langzamer en ze vermagerde. In juli werd ze zo ziek en bleek, waarschijnlijk door een inwendige bloeding veroorzaakt door een tumor, dat we haar moesten laten gaan.
Annette kon aan huis komen, we wilden haar niet meer verplaatsen. Ze legde uit wat er zou gebeuren en gaf haar een verdovend middel om in slaap te vallen. Daarna met de tweede injectie is ze ingeslapen. Zonder stress en in ons midden. We hebben mooi afscheid van haar kunnen nemen en een fijne herinnering aan een liefdevol einde. Dankzij Annette is het zo mooi en rustig gegaan.
- Hubert
Chouffe was onze Teckel toen we klein waren, we gingen vaak met onze moeder mee de hondjes uitlaten (Mac leefde toen ook nog). Op een gegeven moment werd Chouffe ziek en m'n moeder vertelde dat ze kanker bleek te hebben met allemaal uitzaaiingen. Ze was met Chouffe naar het dierenziekenhuis geweest om een echo te laten maken. Heel verdrietig kwam ze thuis met Chouffe. Er kon niks meer aan gedaan worden en m'n moeder zei dat ze niet wilde dat Chouffe nog langer zou lijden.
We waren met z'n allen thuis en toen heeft m'n moeder haar laten inslapen. Dat ging heel rustig, ik vond het niet eng ook al was ik nog maar jong. Mijn zusje die 1 jaar jonger is, was er ook bij. Ik vond het vooral heel verdrietig om mijn moeder te zien huilen. We hebben Chouffe begraven en bloemetjes bij haar gelegd.
- Melle (zoon van Annette)
Onze Sietske was een klein rood poesje. Ze is 21 jaar geworden. Lief, maar ze wist wel wat ze wilde. We hadden ook 2 Friese stabij's, Rixt en Renske. Ze lagen geregeld met z'n drieën in de mand. Het waren maatjes al was Sietske wel de baas.
Op een gegeven moment wilde Sietske niet meer eten. Het leek er op dat ze klaar was met het leven.
Annette kwam bij ons thuis en vertelde ons dat het misschien beter was om Sietske uit haar lijden te verlossen. Eigenlijk wisten we wel dat dat het beste voor Sietske was, maar wat zouden wij, en ook onze honden haar missen.
Rustig vertelde Annette hoe het zou gaan. Eerst een injectie om te verdoven en daarna de definitieve spuit. En zo ging het. Ook Rixt en Renske waren er bij. Mooi en vredig sliep Sietske in.
We wilden haar in de tuin begraven. Haar baasje groef een flink gat, we legden Sietske er in, de aarde werd er weer op gegooid. Omdat we haar naam op de tegel wilden zetten met een boormachine lieten we de plek even alleen. Toen we weer terug kwamen zagen we dat Rixt een poging deed Sietske weer op te graven....
- Welmoed
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.